اما...

 

(۱)    

      زمانه، 
      بن مایه های نیستی را
      از هر آنچه که هست٘ خواهد شد
      باز می شناساند. 
      اما، 
      دگرگونی دستانی آگاه می طلبد. 
      دستان تو و من. 

 

                                         (۲) 

    بغض نهفته در گلوی کار،
    در حول منفعت خویش 
    پرسه می زند. 
    و با فریادی در گلو،
     فریاد می زند:
    "اعتصاب، اعتصاب"
    اما،
    فرا روییدن 
    بینشی می طلبد
    ـ برازنده!
    تا نفی کند،
    هر آنچه را که بوی نیستی می دهد
    چرا که
    فرا روییدن
    برآشفتگی نارس را 
    بر نمی تابد:
    ـ هرگز!
                 مسعود دلیجانی