خدا
خدا
خدا، چکیده ایست
از دو صد خدا:
"خدای رعد،
خدای عشق
خدای عقل
خدای تیرگی و روشنیص
خدای آب و آتش و هوا
خدای خاک و رعد و برق
خدا عصاره ایست
از دو صد بتان سنگی خموش:
ـ منات و لات و هبل ...
خدا تصوری است
از نگاه چیره ای نشسته بر فراز تخت،
به توده های کار
که بر سریر ذهن توده ها نشسته:
ـ در تلاش!
توده را به رسم و راه خویش برکشد.
خدا،
چکیده ای ز نخبگانِ بر فراز.
عصاره ای ز انعکاس حاکمان
درون آسمان،
که امتداد جاودانه اش
مرا به هیچ می برد.
به یک خیال مبهمی
که ابتدا و انتهای آن گم است
در فسانه ای ز رمز و راز
و این فسانه چون سراب روشنی
کویر تشنه تن مرا ز آب پر نمی کند.
خدا تصوری است ز عدل
که کومه های فقر
آرزوی پس نشسته
از نشیب رو به اوج خویش را
نه در زمین
نه در بنای نا سپاس زندگی،
که با چنین تصوری
به جستجوی رامشانه سجود می روند.
خدا تصوری است.
تصوری،
فقط تصوری.
★★★
ولی کنون خدای دیگری
که گویش نجیب او خموش گشته بُد
به سیر سال ها.
ز قامتی سترگ از میان موج های رزم
چو پیکر زئوس درون جامه ای نوین
برون نموده سر
ز بطن جان توده ها
ز بطن دست های کار
و می رود که همترازی شریف را
درون سیر زیستن عیان کند.
خدای دیگری
خدای زنده ای ز جنس توده ها.
مسعود دلیجانی